Hamajlije i zapisi

Hamajliju ne može pisati svako odnosno ne može je pisati žena već isključivo muškarac. Niko ne pamti da je ikad koja žena muslimanka, a kamoli li kršćanka ili ciganka pisala hamajlije. Misli se da nju može načiniti samo onaj kome je to ostalo u nasljeđe od oca ili dida. Posebno je učinkovita ona koju je napisao muškarac kome se u snu pojavio hazreti Alija i obećao mu pomoć u duhovnom radu.
Hamajlije se zapisuju u najvećoj tajnosti; uz zapisivača prisutan je samo još onaj kome se ona namjenjuje u cilju korištenja ili zaštite. Ukoliko je lice u čiju se korist piše hamajlija maloljetno, onda ga zamjenjuje otac, mati ili neki drugi član najbliže familije.
Hamajlija se ne piše uoči praznika ili na sam praznik, nego najčešće utorkom i srijedom, i to zorom ili poslije prvih pijetlova – noću.
Hamajlija ima dvije vrste: ona koju čovjek nosi stalno uza se te hamajlija odnosno zapis koji se upotrebljava u određenom roku a onda joj se uništi svaki trag. Ovo su takozvane zdravstvene hamajlije ili zapisi za liječenje. Pošto se zapis napiše na papiru i donese kući, onaj kome je namjenjena spusti je u čašu sa vodom, gdje ostaje tri dana. Svaki dan, prije sunčeva izlaska, papir se prstima tri puta prevrne i izgužva, tako da se trećeg dana već potpuno raspadne. Trećeg dana, kad se zapis već raspao, popije se zajedno sa vodom.

Za utorak sam čuo još davno da je najbolji dan za pisanje hamajlije a i ovaj tekst to potvrđuje.